Museumnacht 2008: Tomorrow is Humourless
10/09/2008

Ter gelegenheid van de Museumnacht 2008 heeft Marijn van Kreij de Fifi Hengsten uitgenodigd, een Rotterdams kunstenaarscollectief dat ook als band optreedt. Het visuele en muzikale spektakel van de Fifi Hengsten zal onderdeel zijn van de huidige tentoonstelling ?Tomorrow is Humourless? van Van Kreij in SMBA. Daarnaast heeft Van Kreij een programma met video?s en performances samengesteld van Yasser Ballemans, David Blandy, Aleksandra Domanovic, Meiro Koizumi, Torsten Lauschmann, Seth Price, Pipiloti Rist, Bas Schevers en Jennifer West.

De experimentele Nederlandstalige muziek van de Fifi Hengsten (Wies Arts, Rop van de Laar en Leon van den Langenberg) is gelardeerd met enthousiaste baslijnen, groovy drums en ongelooflijke orgelmelodieën. In een speciaal voor deze gelegenheid gecreëerde setting zullen verschillende korte optredens van de Fifi Hengsten plaatsvinden. De video?s zijn de gehele avond te zien op verschillende monitoren en als projecties verspreid over de expositieruimte.

De videowerken I Am (2003-2004) van David Blandy en Mum (2003) van Meiro Koizumi refereren aan respectievelijk de vader- en moederfiguur. Hoewel beide video?s op het eerste gezicht een komische uitwerking hebben, is de ondertoon serieus of zelfs bitter. Van Yasser Ballemans wordt de registratie getoond van de performance De Mega-jackpot (2002), waarin de kunstenaar bij een filiaal van Holland Casino tot vervelens toe de tekst van de lichtkrant op de gevel door een megafoon schreeuwt. Van Kreij koos ook klassiek videowerk van de Zwitserse kunstenares Pippilotti Rist, getiteld I?m Not The Girl Who Misses Much (1986). Deze steeds herhaalde zin is afkomstig uit het Beatles-nummer ?Happiness Is A Warm Gun?. De manipulatie met snelheid en video effecten veranderen de stem van Rist in een parodie op vrouwelijke hysterie en haar lichaam in een grotesk dansende pop.

In Folk Music and Documentary (2003) roept de Amerikaanse kunstenaar Seth Price vragen op over taal- en beeldgebruik. Zijn uitgangspunt is de politieke wereld waarin begrippen als ?globalisatie? en ?politiek? lege hulzen zijn geworden door dagelijks gebruik. Hij gaat in op clichématige ideeën die mensen voorgeschoteld krijgen van de pers en media.

Van een geheel andere orde is Pandora?s Ball (2008), een mysterieuze videoprojectie van Torsten Lauschmann. Deze intrigerende video-?collage?, verwijst naar de mythe van Pandora.

In Anhedonia combineert Aleksandra Domanovic videobeelden afkomstig uit een zogenaamde beeldbank (Image Database) met het geluid van de film Annie Hall (1977) van Woody Allen. Kernwoorden uit de geestige dialogen zijn gebruikt als zoektermen binnen de database. In de psychologie staat Anhedonia voor het onvermogen om vreugde te ervaren, van doorgaans ?prettige? ervaringen als bijvoorbeeld eten, lichamelijke bezigheden en sociale of seksuele interactie. Aanvankelijk zou Woody Allens film Anhedonia gaan heten maar deze werd later aangepast, want als ?onverkoopbaar? beschouwd.

Jennifer West onderwerpt haar, op 16mm geschoten autobiografische of naar found-footage gereconstrueerde, films aan verschillende fysieke manipulaties: het celluloid wordt in de fik gestoken, bekrast, gekookt, bewerkt met allerhande make-up producten en er wordt overheen geskateboard, op gedanst, of van gegeten. Tijdens de Museumnacht toont zij het werk Nirvana Alchemy Film (16mm black & white film soaked in lithium mineral hot springs, pennyroyal tea, doused in mud, sopped in bleach, cherry antacid and laxatives - jumping by Finn West & Jwest) (2007).

Bas Schevers tenslotte voert zijn performance Stuntman uit. Deze performance was eerder te zien in Breda en op Art Brussels. Zijn werk reflecteert op humoristische wijze over de relatie tussen kunst en toeschouwer.

Van Kreij?s tentoonstelling ?Tomorrow is Humourless? omvat tekeningen, muurschilderingen, foto?s, objecten en video?s die vaak verwijzen naar pop- en massacultuur. Aan de hand van geschreven en getekende symbolen toont hij een wereld waarin speelsheid heerst en waar regels ondermijnd worden. Zijn werk zal een wisselwerking aangaan met de ad hoc installatie van de Fifi Hengsten en de video?s en perfomances van de andere kunstenaars. Er zijn verschillende raakvlakken te herkennen, zoals de relatie met de muziek, populaire cultuur en media, het werken met herhaling, provocatie en het onderzoeken van het proces van de verwachting.