Screens on 11: Karin Hasselberg

De gravende vrouw is de kunstverzamelaar die Hasselberg in 2006 in het leven riep uit onvrede met haar eigen artistieke positie. Via het alter ego ontsnapt ze aan haar rol als kunstenaar en treedt er tegelijkertijd mee in dialoog. De verzamelaar koopt haar werken, geeft opdrachten, houdt van de kunst die ze zelf ooit op het punt stond achter zich te laten. Via de collectioneur bediscussieert ze de aard van kunst en haar object.

Enkele jaren daarvoor was Hasselberg gestart met het graven van gaten. Wat begon als een puur fysiek tegenwicht tegen het gepieker over kunst, werd de metaforische formulering van de vraag naar het functioneren van het systeem. In Hole #9 zien we Hasselberg aan de kustlijn het gat graven dat door de opkomende vloed direct weer verdwijnt. In Hole #10 belandt ze in een verhitte discussie met de kunstverzamelaar over de vraag wie het gat moet graven. Deze laatste gaat er, inmiddels dronken, met de schep vandoor naar een meer, waar ze geen last heeft van de getijden. Daar verliest ze haar schoen.

Als antwoord op de zes projectieschermen in 11 gebruikte Hasselberg voor de registratie van Hole #12 zes camera’s in plaats van één. Door ze te koppelen is het beeld nagenoeg gelijk. Deze specifieke vorm benadrukt niet alleen de plek waar het werk wordt getoond, maar is tevens karakteristiek voor de manier waarop Hasselberg performance belééft, in plaats van beschouwt: staand temidden van het veelvoud aan projecties is zij simpelweg de zevende acteur. Kunst en leven zijn één. Door het performatieve gebruik van de camera is de clubruimte doortrokken van de intense en eerlijke, soms schrijnende vraag naar de aard van het kunstobject. Hij dringt zich onvermijdelijk aan je op: Waar kijk je naar?